عباس احمدی لاله‌زار در کنار منوچهر همایون‌پور به خاک سپرده شد

به گزارش ایسنا، زنده یاد عباس احمدی لاله زار در سال ۱۳۰۰ خورشیدی در شهر مشهد متولد شد، تحصیلات ابتدایی را در دبستان علمیه و متوسطه را در دبیرستان‌‏های فردوسی و شاهرضا(ع) به پایان برد. صدای خوب و رسا در خانواده او موروثی بود و مادر و دائی وی از صدای بسیار خوب بهره‏‌ور بودند، به طوری که در زمان مظفرالدین شاه، دائی وی با صدای خوب و رسایی که داشت یکی از اذان‏گوهای خوب شهر سیرجان بوده است.

عباس احمدی از کودکی به دنبال پدر در شهر مشهد به جلسات نوحه‌‏خوانی، سینه‌‏زنی و جلسات قرآن رفت و از همان کودکی شروع به خواندن اشعار مذهبی در این مجالس کرد. صدای خوب او خیلی زود طرفداران فراوان پیدا کرد به طوری که در مدرسه و در مسابقات شاهنامه‌‏خوانی مشهد نفر اول شد و برای خواندن شاهنامه در جشن هزاره فردوسی انتخاب شد و در روز جمعه، ۲۰ مهرماه سال ۱۳۱۳  هنگام افتتاح آرامگاه شاعر حماسه‌سرای ایران «حکیم ابوالقاسم فردوسی» در طوس خراسان که با حضور «رضاشاه»، مستشرقین و ایرانشناسان فرنگی، مقامات فرهنگی و ادبی، وزیران، نمایندگان مجلس، مدیران جراید، سفرای ممالک خارجه و رؤسای دوایر و ادارات دولتی گشایش یافت، عباس احمدی نوجوان به شاهنامه خوانی پرداخت و مورد تشویق حضار قرار گرفت و پس از آن از وی دعوت به عمل آمد تا در نمایش یوسف و زلیخا که در سالن شیر و خورشید مشهد اجرا می‏‌شد شرکت کند.
 

عباس احمدی، ردیف‌‏ها و گوشه‌های آواز ایرانی را از روی صفحات گرامافون خوانندگانی نظیر: جواد بدیع‌زاده، سید حسین طاهرزاده، قمرالمولک وزیری، تاج اصفهانی، ادیب خوانساری، روح‏انگیز و تعداد دیگری از نام‌‏آوران موسیقی سنتی ایران فرا گرفت و سعی داشت که از مکتب هر یک از ایشان بهره‌‏ای گیرد.

او از کلاس ششم ابتدایی با یکی از همکلاسی‏‌های خود که مشق تار می‌‏کرد آشنا شد و به نواختن این ساز علاقه پیدا کرد و از آن زمان به یادگیری این ساز پرداخت، پس از ورود به دانشسرا جهت تحصیلات عالیه، هفته‌‏ای یک ساعت  از کلاس درس موسیقی که معلم آن هنرمندی به نام مبشری بود و سرود و تئوری علم موسیقی را به دانشجویان می‌‏آموخت. بهره برد، وی در سال دوم دانشسرا که مشغول تحصیل بود، یک ساز تار را به بهای ۳۰ ریال برای خود خریداری کرد و از آن زمان به طور سینه به سینه و از راه گوش دادن به نواختن هنرمندان، مشغول فراگیری نواختن ساز تار شد و پس از این که موفق به دریافت لیسانس شد به شهرهای فردوس و گناباد به مأموریت رفت و چون در این شهرها تنها بود امکان تمرین به مدت طولانی داشت و این تمرینات موجب پیشرفت نوازندگی وی شد، پس از مدتی به مشهد منتقل شد و در محافل فرهنگی و هنری این شهر مشغول نوازندگی و خواندن شد و در سال ۱۳۳۰ به تهران منتقل و به وزارت آموزش و پرورش رفت و با سمت ناظم دبستان‏‌های اوحدی و کاخ مشغول خدمت شد.

در اسفندماه سال ۱۳۳۵ به اداره هنرهای زیبای کشور منتقل شد و با سمت بازرس آن اداره مشغول انجام وظیفه شد و سپس به عنوان رئیس اداره خدمات، رئیس اداره آموزش و فعالیت‏های هنری در مؤسسات آموزشی کشور همکاری کرد و در سال ۱۳۴۳ از دانشگاه تهران موفق به اخذ درجه‏ی لیسانس باستان‏شناسی شد ولی هیچگاه موسیقی اصیل سنتی ایران که با خون او عجین شده، از وجود و تار و پود او بیرون نرفت و روز به روز عشق و علاقه او به این هنر والا و عاطفی افزون‏تر شد به طوری که هر وقت احساس تنهایی می‏کرد ساز تار را چون دوستی دیرینه و باوفا در آغوش می‏گرفت و با آن به راز و نیاز می‏پردازد و با خواندن اشعاری از مولانا، سعدی و حافظ از گذشته‏ها و خاطره‏های خود یاد می‏کرد. وی علاوه بر نواختن تار با نواختن ویولن نیز آشنایی داشت ،  موسیقی را فقط به خاطر نفس موسیقی و دل خود فراگرفت و دنبال کرد و یکی از چهره‏هایی بود که در موسیقی سنتی، به شیرین‏نوازی و مناسبت خوانی در محافل دوستان و آشنایان مشهور بود.
 

عباس احمدی لاله‌زار شاهد یک قرن تحولات موسیقی ایرانی بود و به گفته‌ی دکتر محمدرهگشای از دوستان نزدیک وی: احمدی لاله زار طی حداقل هشت دهه حضور در جامعه ی موسیقی ایران، با بسیاری از شعرا، تصنیف سازان، خوانندگان  و استادان موسیقی حشر و نشر داشت و مورد احترام بسیاری از ایشان از جمله، آقایان بنان، شجریان، فریدون‌مشیری، معینی کرمانشاهی، تجویدی، یاحقی بود و تا  آخرین روزهای زندگیش فعال و پر جنب و جوش زندگی می‌کرد.

عباس احمدی لاله زار از پیشکسوتان موسیقی ایرانی بود که روز سی و یکم مرداد ماه در سن صد و یک سالگی در تهران درگذشت.

انتهای پیام